Terug naar tshepo ya bana EN bijna vakantie!
Blijf op de hoogte en volg Laetitia
02 Oktober 2014 | Zuid-Afrika, Meyerspark
Happy, happy, happy! Na anderhalve dag met een niet-werkende laptop rondgelopen te hebben, heb ik hem net – met dank aan Daniel Soei – eindelijk aan kunnen zetten! Echt super fijn, want ik kon dus echt NIETS de afgelopen twee dagen. Je weet pas wat je mist als het er (even) niet meer is, zeggen ze. Over dingen missen gesproken, ik zit op mijn bed m’n blog te schrijven, met achtergrondmuziek van m’n lieve huisgenootjes die half schreeuwend/half zingend een aantal oude hits ten gehore brengen tijdens het afwassen. Doet me denken aan de zondagmiddagen thuis (ja met jou, Visicra!) en het oefenen tot maandagavond laat met m’n zusjes en zingpapa. Dat mis ik toch wel. Ondanks dat kamergenootje Merel intussen gewend is aan mijn vele mislukkende pogingen om gitaar te spelen en te zingen, voel ik me nog steeds niet genoeg op m’n gemak om los te gaan hier, haha. Maar misschien is dat maar goed ook, want ze zetten me zo het huis uit denk ik!
Iemand vroeg me laatst of ik thuis mis.. Ik denk – in tegenstelling tot wat ik heel stoer in m’n vorige blog zei – dat ik thuis toch wel een beetje mis. Nederland niet echt, want Zuid Afrika is echt een heerlijk land om te wonen, maar thuis wel: m’n vriendinnetjes (waaronder Jolien die vandaag jarig is en die ik niet even kon knuffelen!), m’n zusje(s!), en ja, ook papa en mama wel hoor ;). Gelukkig maakt het leven hier veel goed, en zijn het alleen maar korte momentjes waarop ik dingen van thuis mis. Maar, ik wil toch wel even zeggen dat ik het heel fijn vind om van jullie te horen! De reacties op m’n blog, het skypen, maar ook de individuele appjes en facebookberichtjes worden heel erg gewaardeerd, dus dank jullie wel!
Afgelopen weekend kon ik in ieder geval één gemis een beetje goedmaken: terug naar Tshepo ya Bana! Zoals ik al had verwacht, was het super om weer terug te zijn! Het voelde wel een beetje raar toen Christine Harding ons op kwamen halen in Pretoria en we de stad door reden waar we normaal gesproken met de studenten en huisgenoten zijn. Voor m’n gevoel zijn het echt twee compleet verschillende werelden, terwijl TyB maar op zo’n drie kwartier rijden van Pretoria ligt. Toen we aankwamen voelde ik me blij en een beetje verdrietig tegelijk: blij omdat ik weer terug was en alle fijne herinneringen van twee jaar geleden weer terug kwamen, maar verdrietig omdat ik me toen écht realiseerde dat de kinderen (die ik altijd zo vrolijk ‘my babies’ noemde) toch echt weg zijn. Dat is natuurlijk goed, omdat dat betekent dat ze (terug) naar hun familie zijn, maar ik vond het – heel egoïstisch – toch een beetje jammer. Er waren nog wel een paar kinderen van twee jaar geleden, maar die waren toen nog zo klein dat ze zich mij natuurlijk niet meer herinnerden. Dit was voor mij heel gek: ik had het gevoel dat ik gewoon weer terug was, en voor hen was ik niet meer dan een nieuwe ‘auntie’. Maar gelukkig waren ze toch lief voor ons, en we hebben een heerlijk weekend gehad. Wat voor mij echt heel bijzonder was, was om O. weer te zien: een meisje dat twee jaar geleden een hersenbloeding had gekregen en daardoor bijna geheel verlamd was geraakt. Ze was toen nog geen twee jaar oud. Toen Rachel en ik haar twee jaar geleden ontmoetten, kon ze niets anders dan op de grond liggen of in haar stoel hangen, ze kon niet eens haar hoofd optillen. Afgelopen vrijdag aten we ’s avonds al bij TyB: de mama’s, vrijwilligers en kinderen eten nu samen. Ik zat naast O. en wilde haar voeren, tot één van de mama’s zei dat dat helemaal niet hoefde: ze kon het zelf. Ik geloofde haar eigenlijk niet, maar toen O. – heel langzaam – haar lepel oppakte en het eten naar haar mond bracht, moest ik toch toegeven dat ze enorm vooruit was gegaan! Ze kan ook zelf uit een beker drinken, rechtop zitten, en zichzelf van de bank laten glijden. Het gaat allemaal heel langzaam en ziet er niet zo indrukwekkend uit voor een kind van haar leeftijd, maar voor mij was het echt een wonder om haar zo te zien. Jullie hebben al een paar foto’s kunnen bewonderen op Facebook, maar ik zal proberen er morgen nog een paar te uploaden.
Afgelopen dinsdag nam een dokter van de Psychologie afdeling van de Universiteit me mee naar haar kliniek in Mamelodi, één van de townships waar ik geloof ik al over verteld heb. Dit was erg interessant, maar waarschijnlijk zal ik hier toch niet een deel van m’n onderzoek gaan doen. Wel heeft de manager daar beloofd me mee te nemen naar een day care, en ook al heb ik geleerd dat ik niet te veel moet verwachten van beloftes hier tot ze waar worden gemaakt, ik denk dat dat erg nuttig gaat zijn. Daarnaast heb ik een student gevonden die ook nog huisbezoeken af moet leggen, en met hem mag ik in ieder geval al mee. Tot nu toe gaat m’n onderzoek dus nog steeds wel goed. Het gaat allemaal niet zo snel, je moet heel veel netwerken en heel veel sporen volgen die uiteindelijk dood lopen, maar ik heb nog steeds genoeg te doen en m’n stagebegeleiders zijn nog steeds tevreden.
Gelukkig hebben we, tussen al het harde werken door, nog steeds tijd voor ontspanning. Zo zijn we vandaag naar de kapper geweest (wat even spannend was omdat ik niet veel mensen mijn haar toevertrouw) waardoor m’n haar er weer een stukje gezonder uitziet. Daarna hebben we eventjes geshopt en inkopen gedaan voor onze ‘vakantie’. Jazeker, vakantie! We vertrekken morgen namelijk naar de zee! Oké, waarschijnlijk wordt het niet een week lang lui op het strand liggen, maar we zullen wel veel op het strand zijn en in de zee kunnen zwemmen. We gaan namelijk mee op kamp als tienerleiders. Onze huisgenootjes (de meisjes die het kerk-tussenjaar doen) zouden erheen gaan en hun mentor vroeg of we mee wilden. Een week lang aan zee, dat willen we natuurlijk wel! Daarvoor moeten we morgenavond wel zo’n 10 uur in een bus zitten, haha. Het blijft bizar hoe groot Zuid Afrika is, en hoe bijzonder het is voor mensen in Pretoria om naar het strand te gaan. Iedereen is jaloers op ons, en veel mensen schijnen dit ‘seekamp’ te kennen als één van de leukste kampen die georganiseerd worden. We hebben er dus behoorlijk veel zin in. Maaarrr, dat betekent ook dat we zo’n anderhalve week niets van ons kunnen laten horen. Ik heb wel internet op mijn telefoon, dus appjes en mailtjes (inclusief reacties op m’n blog!) zullen gewoon aankomen, maar Facebook en Skype wordt ‘m even niet :(. Maar ik denk dat we het wel zullen overleven, hihi.
Ik denk dat deze blog inmiddels alweer lang genoeg is, over anderhalve week heb ik waarschijnlijk meer te vertellen. Nu ga ik maar wat werk van gister en vandaag inhalen, aangezien ik zonder laptop dus niet zoveel kon doen. Vergeet niet een berichtje achter te laten als je dit gelezen hebt, dat is namelijk een goede reden voor mij om even pauze te nemen van het harde werken, haha.
Have a blessed week!
Dikke knuffel, xxx
Iemand vroeg me laatst of ik thuis mis.. Ik denk – in tegenstelling tot wat ik heel stoer in m’n vorige blog zei – dat ik thuis toch wel een beetje mis. Nederland niet echt, want Zuid Afrika is echt een heerlijk land om te wonen, maar thuis wel: m’n vriendinnetjes (waaronder Jolien die vandaag jarig is en die ik niet even kon knuffelen!), m’n zusje(s!), en ja, ook papa en mama wel hoor ;). Gelukkig maakt het leven hier veel goed, en zijn het alleen maar korte momentjes waarop ik dingen van thuis mis. Maar, ik wil toch wel even zeggen dat ik het heel fijn vind om van jullie te horen! De reacties op m’n blog, het skypen, maar ook de individuele appjes en facebookberichtjes worden heel erg gewaardeerd, dus dank jullie wel!
Afgelopen weekend kon ik in ieder geval één gemis een beetje goedmaken: terug naar Tshepo ya Bana! Zoals ik al had verwacht, was het super om weer terug te zijn! Het voelde wel een beetje raar toen Christine Harding ons op kwamen halen in Pretoria en we de stad door reden waar we normaal gesproken met de studenten en huisgenoten zijn. Voor m’n gevoel zijn het echt twee compleet verschillende werelden, terwijl TyB maar op zo’n drie kwartier rijden van Pretoria ligt. Toen we aankwamen voelde ik me blij en een beetje verdrietig tegelijk: blij omdat ik weer terug was en alle fijne herinneringen van twee jaar geleden weer terug kwamen, maar verdrietig omdat ik me toen écht realiseerde dat de kinderen (die ik altijd zo vrolijk ‘my babies’ noemde) toch echt weg zijn. Dat is natuurlijk goed, omdat dat betekent dat ze (terug) naar hun familie zijn, maar ik vond het – heel egoïstisch – toch een beetje jammer. Er waren nog wel een paar kinderen van twee jaar geleden, maar die waren toen nog zo klein dat ze zich mij natuurlijk niet meer herinnerden. Dit was voor mij heel gek: ik had het gevoel dat ik gewoon weer terug was, en voor hen was ik niet meer dan een nieuwe ‘auntie’. Maar gelukkig waren ze toch lief voor ons, en we hebben een heerlijk weekend gehad. Wat voor mij echt heel bijzonder was, was om O. weer te zien: een meisje dat twee jaar geleden een hersenbloeding had gekregen en daardoor bijna geheel verlamd was geraakt. Ze was toen nog geen twee jaar oud. Toen Rachel en ik haar twee jaar geleden ontmoetten, kon ze niets anders dan op de grond liggen of in haar stoel hangen, ze kon niet eens haar hoofd optillen. Afgelopen vrijdag aten we ’s avonds al bij TyB: de mama’s, vrijwilligers en kinderen eten nu samen. Ik zat naast O. en wilde haar voeren, tot één van de mama’s zei dat dat helemaal niet hoefde: ze kon het zelf. Ik geloofde haar eigenlijk niet, maar toen O. – heel langzaam – haar lepel oppakte en het eten naar haar mond bracht, moest ik toch toegeven dat ze enorm vooruit was gegaan! Ze kan ook zelf uit een beker drinken, rechtop zitten, en zichzelf van de bank laten glijden. Het gaat allemaal heel langzaam en ziet er niet zo indrukwekkend uit voor een kind van haar leeftijd, maar voor mij was het echt een wonder om haar zo te zien. Jullie hebben al een paar foto’s kunnen bewonderen op Facebook, maar ik zal proberen er morgen nog een paar te uploaden.
Afgelopen dinsdag nam een dokter van de Psychologie afdeling van de Universiteit me mee naar haar kliniek in Mamelodi, één van de townships waar ik geloof ik al over verteld heb. Dit was erg interessant, maar waarschijnlijk zal ik hier toch niet een deel van m’n onderzoek gaan doen. Wel heeft de manager daar beloofd me mee te nemen naar een day care, en ook al heb ik geleerd dat ik niet te veel moet verwachten van beloftes hier tot ze waar worden gemaakt, ik denk dat dat erg nuttig gaat zijn. Daarnaast heb ik een student gevonden die ook nog huisbezoeken af moet leggen, en met hem mag ik in ieder geval al mee. Tot nu toe gaat m’n onderzoek dus nog steeds wel goed. Het gaat allemaal niet zo snel, je moet heel veel netwerken en heel veel sporen volgen die uiteindelijk dood lopen, maar ik heb nog steeds genoeg te doen en m’n stagebegeleiders zijn nog steeds tevreden.
Gelukkig hebben we, tussen al het harde werken door, nog steeds tijd voor ontspanning. Zo zijn we vandaag naar de kapper geweest (wat even spannend was omdat ik niet veel mensen mijn haar toevertrouw) waardoor m’n haar er weer een stukje gezonder uitziet. Daarna hebben we eventjes geshopt en inkopen gedaan voor onze ‘vakantie’. Jazeker, vakantie! We vertrekken morgen namelijk naar de zee! Oké, waarschijnlijk wordt het niet een week lang lui op het strand liggen, maar we zullen wel veel op het strand zijn en in de zee kunnen zwemmen. We gaan namelijk mee op kamp als tienerleiders. Onze huisgenootjes (de meisjes die het kerk-tussenjaar doen) zouden erheen gaan en hun mentor vroeg of we mee wilden. Een week lang aan zee, dat willen we natuurlijk wel! Daarvoor moeten we morgenavond wel zo’n 10 uur in een bus zitten, haha. Het blijft bizar hoe groot Zuid Afrika is, en hoe bijzonder het is voor mensen in Pretoria om naar het strand te gaan. Iedereen is jaloers op ons, en veel mensen schijnen dit ‘seekamp’ te kennen als één van de leukste kampen die georganiseerd worden. We hebben er dus behoorlijk veel zin in. Maaarrr, dat betekent ook dat we zo’n anderhalve week niets van ons kunnen laten horen. Ik heb wel internet op mijn telefoon, dus appjes en mailtjes (inclusief reacties op m’n blog!) zullen gewoon aankomen, maar Facebook en Skype wordt ‘m even niet :(. Maar ik denk dat we het wel zullen overleven, hihi.
Ik denk dat deze blog inmiddels alweer lang genoeg is, over anderhalve week heb ik waarschijnlijk meer te vertellen. Nu ga ik maar wat werk van gister en vandaag inhalen, aangezien ik zonder laptop dus niet zoveel kon doen. Vergeet niet een berichtje achter te laten als je dit gelezen hebt, dat is namelijk een goede reden voor mij om even pauze te nemen van het harde werken, haha.
Have a blessed week!
Dikke knuffel, xxx
-
02 Oktober 2014 - 20:53
Lianne:
Laeeee wat een heerllijk leven!! Tuurlijk mis je thuis een beetje, maar geloof me, mensen in NL zijn jaloers dat je daar bent! en ik stiekem ook wel een beetje haha! Al heb ik gelukkig nog geen typisch engels weer meegemaakt, wat een unicum is, het is hier nog nooit zo lang achter elkaar droog en zonnig geweest! Zou wel gek geweest zijn om weer terug te gaan naar het weeshuis! Heel tof dat je mee kan gaan met dat kamp, zie je nog een ander stukje van Afrika. En die busreis overleef je wel! Keep us updated! XXXX -
02 Oktober 2014 - 20:56
Nicole Van Der Laan:
Meis wat maak je veel mee. Wat bijzonder om dat te mogen lezen. Ik geloof dat dit zo'n super ervaring is.....Dit vormt weer voor de rest van je leven. Hoe geweldig dat je dat meisje van 2 jaar terug tegenkwam. Geweldig dat er zo een enorme vooruitgang in zit. Goed wel langzaam maar toch.....veel plezier op je verdiende vakantie. Ik kijk uit naar het volgende verslag. -
02 Oktober 2014 - 21:32
Panda ~ Amanda:
Na het lezen van je blog (en je subtiele 'laat een berichtje achter!' opmerkingen), kan ik het natuurlijk niet maken om geen berichtje achter te laten haha! Je hebt al heel wat meegemaakt zo te horen :) Ik begrijp dat je bepaalde dingen hier in Nederland mist! Maar daar krijg je wel weer heel wat mooie ervaringen voor terug ;) En geen zorgen, ik heb Jo gister extra geknuffeld voor jou! Hoe heeft die jongen nou uiteindelijk je tablet aan gekregen?? Super chill dat je lekker naar de zee kan! Zal vast heel mooi zijn! Fijne reis, en geniet ervan! Kusjes! -
02 Oktober 2014 - 22:02
Marisa:
Heerlijk een weekje genieten aan zee in Zuid-Africa! Natuurlijk zijn er veel mensen jaloers haha!
Hier begint de herfst, dus dan snap je wel dat we graag even hadden willen ruilen!
Fijn dat alles goed gaat, dan genieten wij er ook van! Blijf schrijven, want dat is heel leuk om te lezen en je schrijft zo dat iedereen mee gaat op reis met je! Heel bijzonder. God bless you! Love from us all!
xxxx -
02 Oktober 2014 - 22:08
Mammie:
Hoi lieverd
Leuk dat je het weekend bij TyB bent geweest. Je keek er erg naar uit. Was er veel veranderd?
Ik ben blij dat je het goed naar je zin hebt. En ja wij missen jou ook hoor, haha!
Geniet binnenkort lekker van je vakantie. Het is wel leuk om op verschillende plaatsjes te komen.
Dikke knuffel van mij. -
02 Oktober 2014 - 22:22
Sanne:
Hi lieve lae!! Ook ik moet natuurlijk voldoen aan je vraag om een reactie, en ik kan in ieder geval bevestigen wat Lianne zegt: mensen in NL zijn heeeeeel jaloers op je!! Echt super leuk dat je terug kon naar het kindertehuis, hoe reageerde de leiding daar? Ook super dat je onderzoek zo goed gaat, en heeeel chill dat je een weekje strand gaat doen!! Ik ga lekker een weekje genieten van regen, wind, nachtvorst, ns met vertraging en lekker studeren... Dus, niks om Nederland voor te missen! Geniet van je vakantie!! Dikke kussen <3 -
02 Oktober 2014 - 22:28
Jarige Jolien:
Lieve Laeeee!
Bij deze een virtuele knuffel :D! Lief dat je daar in het verre Afrika nog aan mij gedacht hebt :). Ik snap dat je wel wat dingetjes en mensen mist, maar het klinkt alsof je zo'n tof leven hebt daar! Je hoeft echt niet terug te verlangen naar Nederland hoor. Nu ik 22 ben voel ik mij verplicht iets zeer wijs te zeggen, dus bij deze; geniet van het moment en besef hoe bijzonder het is dat je dit allemaal mee mag maken! Heel veel plezier op je 'vakantie'.
xxxxxxxxx Verjaardaga knuffel van mij
-
02 Oktober 2014 - 22:39
Joyy:
Hi moppetie,
Nou stiekem missen we jou ook heus wel hoor! Is alleen maar goed toch.. :-)
Heel veel plezier aankomende 1,5 week! Wel beetje jammer dat je daarvoor onze, inmiddels wekelijkse, skypedate afzegt.. Maar vooruit dan maar. Dan moeten we over 2 weken maar 2 x zo lang skypen ;-)
Geniet ervan liefie en ik spreek je snel weer!
XXX liefssssssssssss -
03 Oktober 2014 - 15:44
Sophie:
Heeee lieve Lae!
Super verhaaltje weer. En wat moet het inderdaad bijzonder en leuk geweest zijn om terug te zijn in het weeshuis. Heel tof lijkt het me om te zien dat zo'n kindje inderdaad zo'n stuk vooruit is gegaan. En ik vind het ook echt knap dat je zo'n onderzoek doet in het buitenland. Ik kan het me niet helemaal voorstellen, lijkt me ongelooflijk moeilijk om inderdaad alle netwerken te vinden en alles zelf te regelen. Heerlijk ook dat je weekje naar het strand kan en kids kan begeleiden! Jaloers!!! En ja, same here, tuurlijk mis je thuis/Nederland zo af en toe, maar hee, in Nederland gaat het 'saaie' leventje gewoon door, terwijl wij al deze toffe dingen doen. ;) Geniet ervan komende week en spreek je snel! Veel liefs -
04 Oktober 2014 - 07:42
Martha:
Hi Lae, door je verhalen maak je mij heel nieuwsgierig naar dat grote zuid Afrika! Vooral het eten! Neem je recepten mee? Oom Ben zou zeggen, maak een video van hoe ze iets klaar maken:-) hihi. En nu lekker genieten van je vakantie! Dikke knuffel van ons, t martha -
07 Oktober 2014 - 08:56
Visicra:
Hey dushi,
Ik kan je niet vaak genoeg vertellen dat ik zo trots op je ben.
Je maak me zo nieuwsgierig het borrel alleen maar meer en meer om naar Afrika te gegaan.
De strand foto's zag erg leuk uit. Je heb Ron helemaal gek gemaakt.
Geniet ervan. Dikke brasa en sunchi.
Ps. we gaan aanstaande zaterdag samen koken maar ja, we kunnen niet samen zingen.
Hahahah. Maar zal het voor je opnemen met de anderen.
Gods rijke zegen groetjes van ons.
Liefs Ron en Visje. -
07 Oktober 2014 - 08:56
Visicra:
Hey dushi,
Ik kan je niet vaak genoeg vertellen dat ik zo trots op je ben.
Je maak me zo nieuwsgierig het borrel alleen maar meer en meer om naar Afrika te gegaan.
De strand foto's zag erg leuk uit. Je heb Ron helemaal gek gemaakt.
Geniet ervan. Dikke brasa en sunchi.
Ps. we gaan aanstaande zaterdag samen koken maar ja, we kunnen niet samen zingen.
Hahahah. Maar zal het voor je opnemen met de anderen.
Gods rijke zegen groetjes van ons.
Liefs Ron en Visje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
