When we come alive

When we come alive. Dat was de slogan van Seekamp 2014 (Seekamp met een ‘S’ ja, op z’n Afrikaans). En ‘alive’ hebben we ons gevoeld. Om nog even iets duidelijker uit te leggen wat het kamp precies inhield: ergens in de buurt van Durban staat een gigantische camping aan de rand van de zee. Daar hebben bijna 250 tieners van 13 verschillende kerken de afgelopen week doorgebracht. Onze Ritmejaar-huisgenootjes, Merel en ik waren hier samen met ruim veertig andere jongeren werkzaam als groepsleider; ieder kreeg zo’n vier tot acht tieners onder z’n hoede, waarmee je een huisje deelt en activiteiten onderneemt. Mijn groepje bestond uit drie meisjes van 17 en één meisje van 16 jaar. Samen hebben we de hele week diensten bijgewoond, gesport op het strand (ik geef toe: de meisjes hebben gesport, ik heb ze vooral aangemoedigd), veel gechilled met snoep, koekjes, en thee en ook wat serieuzere gesprekken gevoerd. Het was ontzettend bijzonder om deel uit te mogen maken van dit kamp, van het werk dat gedaan werd en van de levens van de meisjes uit m’n groepje (voor een nog beter beeld: Ark-mensen; denk aan Opwekking. Oud-Corderianen; denk aan Taizé).
When we come alive. Ik kan je vertellen dat je je ‘alive’ voelt als je elke avond praise en worship diensten hebt met 300 man waarbij iedereen uit zijn dak gaat, of wanneer je elke ochtend om acht uur stiltetijd houdt op het strand: stel je even 300 mensen voor die in hun eentje een half uur lang stilzitten op een handdoek in het zand. Alive. Wanneer al deze mensen op een gegeven moment naar de zee lopen, daar in een lijn gaan staan, en elkaars handen vastpakken. Wanneer iedereen – dominees, groepsleiders en tieners – z’n hart opengooit en vertelt over blunders, failures en pijn in zijn of haar leven. Wanneer je voor het eerst in je leven andere mensen mag bedienen van het avondmaal. Maar ook wanneer je als team een hindernisbaan over moet steken, geblinddoekt over het strand moet lopen of in je huisje thee met koekjes naar binnen werkt terwijl je de longen uit je lijf zingt ( -> schreeuwt) en harder lacht dan je in tijden gedaan hebt. En het toppunt van je ‘alive’ voelen is misschien nog wel als je met driehonderd man de ‘Monkey Dance’ doet, waarbij je als een malle een paar minuten in het rond springt en gekke ‘pasjes’ uitvoert tot je uitgeput en duizelig bent, haha.
Wat het voor mij het meest bijzonder maakte, waren misschien wel de vier meisjes die me vrij snel en zonder veel moeite in hun leven lieten. Het was voor zowel hen als voor mij spannend om alles in het Engels te doen: zij zijn natuurlijk gewend aan het Afrikaans, en ik was een beetje bang dat dit hen tegen zou houden om zich comfortabel genoeg te voelen om te delen wat ze wilden delen. Uiteindelijk hebben ze veel in het Engels gedaan, maar bleek ik het Afrikaans ook steeds beter te begrijpen, waardoor ze ook veel verhalen in hun eigen taal konden vertellen. Het Engels spreken viel me toch wel een beetje tegen afgelopen week. Het is moeilijk om jezelf uit te drukken op de manier die je zou willen, en je moet vaak langer nadenken over de woorden die je gebruikt. Dit merkte ik vooral toen ik ’s ochtends tijdens het ontbijt moest bidden. Ik word sowieso al verlegen als ik voor anderen moet bidden, laat staan als het in het Engels moet. Gelukkig kwam ik er tijdens één van de staffmeetings achter dat mijn collega-groepsleiders me heel goed begrepen toen ik in het Nederlands bad, en dus stelde ik voor dit ook voor mijn groepje te doen. Uiteindelijk vonden de meisjes het zo mooi, dat ze me vroegen niet alleen ’s ochtends, maar ook ’s avonds voor het slapen gaan voor ze te bidden.
Om een lang verhaal kort te maken; het was een geweldige week. Relaxen op het strand, gitaarspel in de avond, nieuwe vrienden maken, en vooral het mogen investeren in het leven van jonge mensen. Soms twijfelde ik of ik niet te veel en te saaie dingen vertelde, omdat het vaak laat op de avond was tegen de tijd dat we weer terug kwamen in ons huisje (waar van mij verwacht werd dat ik de dag met ze afsloot). Maar toen we zaterdagochtend om half vier ons huisje uitrenden om de bus te halen, drukte één van de meisjes me een paar briefjes in de hand. “Dit hebben we voor jou geschreven”, zei ze. Het waren bedankbriefjes, en in het hare stond dat alles wat ik hen verteld had zo belangrijk was geweest, en dat ze het met zich mee zou nemen als ze naar huis ging. Het was een drukke week: Half zes opstaan, niet voor twaalf uur slapen, en de hele dag rondrennen op zoek naar je ‘kinderen’. Maar als je dan zoiets leest en een hele dikke knuffel krijgt als je afscheid moet nemen, dan weet je dat het het waard was.
Ik zal proberen zoveel mogelijk foto’s te uploaden, maar ik wil eigenlijk vooral jullie aandacht vragen voor één HELE belangrijke foto: het groepje jongens dat voor de ingang van een hek staat. De ingang en het paadje erachter leidt naar het strand, maar dat is niet echt waar de foto om gaat. Het ging mij namelijk om de jongens en wat ze op de foto aan het doen waren. Één van de dingen die jongens leren op kamp, zijn manieren. Dat klinkt heel grappig, maar voor hen is het best wel serieus. Ik heb er een aantal mensen naar gevraagd, want ik snapte er niets van. Op de eerste dag dat we aankwamen, stonden Merel en ik samen in de rij voor het eten. Twee jongens die voor ons stonden, draaiden zich om en lieten ons voor. Merel en ik waren een beetje verbaasd en we vroegen waarom. Ik maakte een grapje over eventueel vergif in het eten, maar de jongen keek me een beetje verontwaardigd aan en zei: “No, just manners”. Toen we de dag daarna naar een restaurantje gingen met de bus, werden we weer voorgelaten. Deze keer waren het echter meer jongens, een stuk of vijf. Toen de kinderen arriveerden en we voor het eerst met de hele groep naar het strand gingen, werd het opnieuw duidelijk: zodra een jongen een poort, deur of ingang bereikt, draait hij zich om en gaat aan de zijkant staan wachten. Eerst dacht ik (domme, naïeve ik, haha) dat ze aan het wachten waren op hun vrienden of groepsleiders, maar uiteindelijk drong het tot me door dat ze gewoon wachtten tot alle meisjes voorbij waren gelopen. Het is best grappig om te zien: een opstopping van mannen die weigeren door te lopen voordat alle meisjes langs zijn gekomen. Merel vertelde me dat een jongetje een keer voor haar naar binnen stapte, zich toen realiseerde dat hij haar had afgesneden, en zich vervolgens heel erg schaamde en zich verontschuldigde. Het gezegde ‘meisjes gaan voor’ wordt hier dus heel serieus genomen. Hetzelfde geldt voor tassen dragen: als het moet, brengen ze je koffer van de bus tot aan het huis. Een andere groepsleidster vertelde me dat het traditie is dat de oudere jongens de jongere jongens deze dingen leren op kampen (waaraan een ander toevoegde dat jongens ook alleen zo netjes waren als ze op kamp waren, haha). Mocht je ooit in Zuid Afrika worden voorgelaten door een jongen of man, ik heb me laten vertellen dat ze het enorm waarderen als je ze bedankt, zodat ze weten dat jij hen waardeert. Dat gaat nogal moeilijk als er dertig jongens voor je neus staan, maar goed, het gaat om het idee. Zoals jullie zien hebben de manieren van deze jongens heel veel indruk gemaakt, aangezien ik er bijna een heel a4-tje aan heb besteed om erover te vertellen, haha.
Verder moet ik toegeven dat ik, ondanks dat ik bijna de hele ochtend in m’n bed heb gelegen, nog steeds redelijk kapot ben. Ik denk dus dat het tijd wordt om deze blog af te sluiten. Ik heb nog geen idee hoe de komende week gaat verlopen, maar dat horen jullie donderdag weer.

Geniet van jullie week!
Kusjes, Laetitia