Saying goodbye, Seeing Botswana & celebrating bday

Goedemorgen!
 
Ik begin een aantal stille hints te krijgen over het feit dat ik al zo lang niet geschreven heb, sorry daarvoor! Het grote gevaar met blogs schrijven is niet alleen dat je na een tijdje minder fanatiek wordt, maar ik denk vooral dat je minder uitgebreid vertelt als je een langere periode moet beschrijven. Ik ga toch proberen er iets van te maken ;-). De afgelopen weken waren vreselijk druk, maar ook ontzettend leuk. Ik weet niet zo goed waar te beginnen, maar ik denk dat twee weekenden geleden een goed startpunt is. Dat was namelijk het weekend van onze Goodbye Braai! Ook al hebben we allemaal nu pas het huis verlaten, in verband met de drukte van de afgelopen twee weken besloten Merel en ik ons afscheidsfeestje een beetje eerder te plannen. En het was heerlijk. We hadden heel wat inkopen gedaan en voorbereidingen getroffen, inclusief het (de nacht van tevoren!) maken en schilderen van een fotolijst(je) waarmee iedereen op de foto moest. Het was super leuk om alle mensen te zien die we de afgelopen drie maanden ontmoet hebben, bijna iedereen die we hier kennen is wel even langsgekomen. Grappig was dat veel mensen eigen bekenden tegenkwamen op onze braai, wat het idee dat we de afgelopen tijd steeds vaker hadden alleen maar meer bevestigde: “We’re not very original in making friends”. De rest van dat weekend bestond uit een poging tot vissen, wat pijnlijk faalde vanwege het slechte weer (ja, hier onweert en regent het ook!), poolen en een potjie competitie! Jullie kennen mij intussen goed genoeg om te weten hoe enthousiast ik word van eten, dus dit moet ik toch even uitgebreider bespreken. In de kerk van een paar van onze vrienden hielden ze een potjiekos competitie. Daar moest ik natuurlijk bij zijn, haha. Een ‘potjie’ (spreek uit: ‘poikie’, betekenis: potje, ‘potjiekos’ = eten uit een pot. Afrikaans is zo simpel, haha) is een grote gietijzeren pot op drie pootjes die wordt verhit op kolen of hout. De inhoud is een gerecht bestaande uit verschillende laagjes: heel veel vlees, aardappelen en groenten. De saus wordt gemaakt van bouillon en (meestal) wijn. Die middag werden er zo’n twintig potjies gemaakt, allemaal verschillende soorten. We hebben potjies  geproefd van ossenstaart, kip, biltong (gedroogd vlees), koedoe (een antilope-soort) en rooibokkie (een impala-soort geloof ik). Dit is een van de dingen die ik sowieso wil uitproberen als ik terug in Nederland ben, haha.
 
Dinsdagnacht vertrokken we met de meisjes uit ons huis, hun mentoren en een Noors meisje dat in Kaapstad studeert naar Botswana. De reis was lang (ruim twaalf uur!) en warm, maar toen we bij onze bestemming aankwamen was dat het meer dan waard! We hebben twee nachten geslapen bij Elephant Sand, een lodge waar de olifanten letterlijk tussen de huisjes door lopen. Het was fantastisch, ik kan het niet anders omschrijven. Er was een waterhole recht voor het terras van de lodge, waar bijna non-stop olifanten aan het drinken waren. Een aantal keer kwamen ze zelfs drinken uit het zwembad op het terras; geloof me, je beseft niet hoe groot die beesten zijn tot je op een paar meter afstand tegenover ze staat (en dan niet op een verhoging, maar echt op dezelfde grond). Tijdens ons verblijf daar zijn we ook nog een middagje naar de zoutpannen geweest, een gigantische open, droge plek waar niets anders te zien is dan stof en zout en af en toe een klein plukje gras. Het klinkt niet zo boeiend, maar het is echt heel vet om te zien – in sommige richtingen zag je niets anders dan open vlakte tot aan de horizon.
 
Zaterdagmiddag kwamen we terug en probeerden we een beetje bij te komen. Die dag vertrok één van de meisjes al, terug naar haar ouders in Namibië. De andere drie verlieten het huis de dag daarna, op zondag. Super raar om nu ineens zo’n stilte in huis te hebben. Gelukkig kon ik eind van de middag Dominique ophalen! Dominique is een studiegenootje van mij die haar stage in Malawi doet. Ze heeft twee volle dagen in de bus gezeten om naar Zuid Afrika te komen, en het was super leuk om haar hier te hebben. Ik kon natuurlijk de hele tijd al Nederlands praten met Merel, maar het is nog een beetje extra leuk om iemand op bezoek te hebben die je leven in Nederland ook een beetje kent. Met z’n drieën hebben we het Apartheidsmuseum bezocht in Johannesburg, wat echt wel heel indrukwekkend was, en waarna we nog een beetje van de stad zelf hebben gezien. Ook zijn we naar het Lion Park geweest, waar je met je auto doorheen kon rijden om leeuwen en cheeta’s te bekijken. Daarna mochten we op de foto met leeuwenwelpen. Het was leuk, maar we hadden hier allemaal een beetje een dubbel gevoel bij: het is gaaf om deze dieren van zo dichtbij te kunnen zien, maar ze groeien wel op in gevangenschap, en veel mensen zijn daartegen. De rest van de week hebben Do en ik gewinkeld, ons haar laten knippen en verven, aan ons onderzoek gewerkt en sushi gegeten. En natuurlijk moest ze van mij nog even het Royal Danish ijs proeven. Hier moet ik trouwens bij noemen dat het onze huisgenoot Imile was die ons daarheen heeft gebracht, en die ons in eerste instantie aan dit heerlijke ijs heeft geïntroduceerd (ook hij was beledigd dat hij niet bij naam genoemd werd). Dus bij deze: Imile, baie dankie!
               
Gister mocht ik hier in Pretoria mijn 22e verjaardag vieren. Vanaf hier wil ik nogmaals iedereen bedanken voor alle felicitaties en lieve berichtjes. Ontzettend fijn en leuk om van jullie te horen, vooral als je jarig bent. Toen ik naar Zuid Afrika vertrok, was ik een beetje bang dat ik mijn verjaardag alleen zou moeten doorbrengen. Gelukkig was dat niet het geval! Lieve Dominique had geregeld dat ze nog net mijn verjaardag hier mee kon maken, wat ik echt ontzettend leuk vond. Het was heel gek om op mijn verjaardag, eind november, volle zon te hebben. Dat vond het weer zelf ook denk ik, want eind middag – toen we met twee tassen vol eten, snacks en wijn op een kleedje in het gras lagen – sloeg het compleet om en moesten we naar huis rennen voor het keihard begon te regenen en onweren. Gelukkig is ons terras overdekt, want ‘s avonds hadden we een braai op de planning staan. Hier heb ik voor het eerst in mijn leven mijn eigen braai vuur aangemaakt. Het duurde even, maar uiteindelijk is het toch echt gelukt! Ik ben nog nooit zo trots geweest denk ik. We hebben dus heerlijk gegeten, en we hadden het meest fantastische toetje ooit: een ‘malva braai pudding’ (dit is geen pudding zoals wij die kennen, maar ze noemen alle toetjes hier ‘pudding’ – weer zo’n grappig feitje. Het is een soort cake, maar dan zit er ongeveer al het zoets op dat er bestaat: mini-marshmallows, chocoladesaus, nootjes en brownies, en dat moet je op de braai verwarmen). De rest van de avond bestond uit opruimen en inpakken, want vanochtend om half zeven werden we opgehaald. Op dit moment zit Dominique in de bus terug naar Malawi en zit ik aan de ontbijttafel van een lodge, m’n verblijfplaats voor de komende vier dagen. Omdat nu echt iedereen het huis heeft verlaten, vond ik het niet zo chill om daar in mijn eentje te blijven, dus besloot ik een hostel te zoeken voor de komende week. Vanaf hier is de universiteit op loopafstand, dus kan ik nog even hard werken aan m’n onderzoek. In principe gaat het schrijven wel goed, maar omdat ik er al zo lang mee bezig ben, merk ik dat ik het moeilijk vind mijn aandacht erbij te houden. Ik hoop in ieder geval dat ik het verslag uiteindelijk helemaal af krijg voordat ik naar Hammanskraal ga voor het tweede deel van mijn reis: het werk op Tshepo ya Bana.
 
Ik moet zeggen, ik had verwacht dat deze blog enorm lang zou worden, maar dat valt me reuze mee. Er valt vast nog wel meer te vertellen, maar ik zit hier al ruim drie uur en mijn ogen blijven dichtvallen. Ik hoop nu elk moment m’n kamer in te kunnen, zodat ik een paar uurtjes kan slapen voor ik weer ga bikkelen voor m’n onderzoek!
 
Lieve mensen, ik heb geen idee wanneer mijn volgende blog gaat zijn, maar ik zal proberen volgende week een update te geven als ik in Hammanskraal zit. Bedankt voor jullie geduld :).
 
Xxxxxxxx Laetitia