Last blog of this adventure..
Blijf op de hoogte en volg Laetitia
22 Januari 2015 | Zuid-Afrika, Hammanskraal
Lieve mensen,
Ik weet het, dit is denk ik een recordtijd ‘geen-blog-schrijven’. Ik begon zo sterk met het wekelijks schrijven, maar eerlijk gezegd heb ik er gewoon geen zin meer in, haha. Voor mijn onderzoek hier houd ik een soort ‘dagboek’ bij, waar ik observaties en reflecties schrijf over wat er allemaal gebeurt in en rondom Tshepo ya Bana. Om daarnaast dan nog een blog bij te houden voelt een beetje als dubbel werk. Maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk ben ik ook gewoon een beetje lui deze laatste weken. Ik denk dat mijn lichaam ook aanvoelt dat ik richting het einde van mijn verblijf in Zuid Afrika begin te gaan, want ik ben gewoon een beetje moe en loom – al kan dat trouwens ook aan het weer hier liggen. Het is momenteel hartje zomer, en in Hammanskraal is het altijd nog een paar graden warmer dan in Pretoria (eigenlijk altijd boven de 30!). Super lekker als ik naar het weer in Nederland kijk, maar af en toe ook wel moeilijk uit te houden, haha. Maar wat is het fijn om weer terug te zijn op Tshepo ya Bana! Voor ik hier kwam, was ik ontzettend benieuwd hoe het zou zijn om hier twee maanden te zitten. Ten eerste natuurlijk omdat ik hier al eerder ben geweest, en als je de eerste keer een leuke tijd hebt ben je toch een beetje bang dat de tweede keer gaat tegenvallen. Maar ook omdat ik het zo fijn vond in Pretoria. Om daar dan weg te moeten en twee maanden ergens anders te verblijven, is toch wel spannend. Maar ik moet zeggen, ik heb me hier geen moment verveeld, en ik geniet elke dag van het werk en de omgang met de kinderen.
We hebben momenteel maar 8 kinderen (in het weekend 9), wat weinig is, vooral aangezien we momenteel vier vrijwilligers hebben. Toen ik hier twee jaar geleden was, hadden we rond de 14 kinderen. Maar ik had het er hier laatst over met een andere vrijwilligster die hier ook eerder is geweest: we hebben dan wel maar zo weinig kinderen; van de 9 kinderen die we hier verzorgen, hebben er drie speciale zorg nodig. Deze kinderen kunnen bijvoorbeeld alle drie niet lopen. De oudste jongen, F. van 12 jaar, kan zichzelf in principe wel redden (en kruipend en met rolstoel voortbewegen) en gaat doordeweeks naar boardingsschool. Hij is hier alleen in de weekends en met de vakantie. Het ene meisje, O. van 4, kan geluiden vormen met haar mond, begint lichamelijk steeds beter te worden (ze is nog aan het leren kruipen maar kan bijvoorbeeld wel aangeven wanneer ze naar de wc moet en kan zichzelf (al is het heel langzaam) voeden) en is geestelijk wel ‘goed’. Zij was hier twee jaar geleden ook al, en in vergelijking met twee jaar terug is ze enorm vooruit gegaan, maar nog lang niet volledig hersteld. Het andere meisje, A., ook vier jaar, is lichamelijk zwaar gehandicapt en kan echt helemaal niets zelf. De andere kinderen die hier nu wonen zijn twee zusjes (N. van anderhalf en M. van 10 jaar, M. gaat vanaf morgen naar school), een jongen van 4 (T., die er twee jaar geleden ook al was, gaat nu overdag naar school), een meisje van bijna 3 (O.), ‘baby’ T. (die iets ouder is dan een jaar en dus eigenlijk geen baby meer is) en baby P. (die nu bijna twee weken oud is). Het leuke aan een kleine groep is dat je alle kinderen heel goed leert kennen. Het zijn schatjes, stuk voor stuk. Af en toe schreeuwen ze je doof, tergen ze je met trage wandeltochten, vieze poepbroeken en het simpelweg weigeren of uitspugen van eten of vinden ze een andere manier om het bloed onder je nagels vandaan te halen. Maar heel vaak zijn het ook hele lieve, grappige kinderen die tijdens het eten spontaan en super enthousiast in zingen uitbarsten, naar je toe komen rennen gewoon om je een dikke kus te geven en als een wilde door de kamer stuiteren omdat ze zo ontzettend blij zijn met hun nieuwe Spiderman-onderbroek.
Er zijn twee dingen die mij heel erg gelukkig kunnen maken. Over mijn eerste voorliefde hebben jullie de afgelopen maanden tijdens mijn verblijf in Pretoria al heel veel kunnen lezen: eten. Het andere is mijn liefde voor kinderen. Het is gewoon zo ontzettend leuk om kinderen als deze te leren kennen. Je zou denken dat het saai is om elke dag dezelfde routine te volgen (want routine hebben de kinderen hier wel echt nodig), maar we maken zo ontzettend veel grappige, leuke, lieve en gekke kleine dingetjes mee, dat ik me gewoon niet kan vervelen hier. Ik zou jullie graag wat anekdotes vertellen, maar ik weet nu al dat het nooit zo schattig gaat overkomen als het in werkelijkheid is – voornamelijk omdat het grappig- en schattigheidsgehalte nog meer stijgt als je hun stemmetjes erbij hoort. Ik heb zojuist geprobeerd om wat anekdotes op te schrijven, maar het klinkt lang niet zo leuk als ik het schrijf, dus jullie moeten maar gewoon allemaal een keer hier op bezoek gaan om het zelf te ervaren! Ik probeer ook veel video’s en foto’s te maken, zodat jullie straks een beetje een idee kunnen krijgen van wat ik hier meemaak met de kinderen. Voor iedereen die niet kan wachten: zoek Tshepo Ya Bana op in mijn vrienden/vind-ik-leuk-lijst op Facebook (vooral even ‘liken’ natuurlijk!) en bekijk de filmpjes en foto’s die daar regelmatig worden gepost.
De afgelopen twee maanden waren best wel druk, maar zoals ik net al probeerde uit te leggen, ook ontzettend leuk. We werken in shifts, wat betekent dat je om en om een aantal uur werkt en een aantal uur pauze hebt. De eerste shift op een doordeweekse dag begint om kwart over 6, omdat T. klaargemaakt moet worden voor school, en de werkdag eindigt na het avondeten, ergens tussen half 7 en 8 uur ’s avonds. Je hebt één volle dag per week vrij, en de rest van de week moet je je ‘eigen dingen’ dus in je breaks en avonden doen. Je hebt meestal een uur, anderhalf uur of twee uur pauze, en in die pauzes kies ik meestal een combinatie van de volgende opties: eten (wat ik bijna elke pauze wel doe. Dat krijg je met al dat harde werken hier, haha), kleren wassen, afwas doen, skypen, foto’s overzetten op m’n laptop, in de tuin zitten, lezen, een poging doen tot gitaar leren spelen, kletsen met andere vrijwilligers, op de bank zitten met een flesje water, slapen (vooral fijn om te doen als je niet zo lekker bent, zoals momenteel het geval is, haha), een koude douche nemen (het liefst ook elke pauze!) en VOORAL (mijn favoriet!): werken aan m’n onderzoek. Dat is meestal het laatste waar ik mijn waardevolle pauze-uurtjes aan wil besteden, maar tussen al het werken met de kindjes door, heb ik uiteindelijk wel nog m’n onderzoek (zo goed als) kunnen afronden. Het duurde even, maar nu is ‘ie dan toch af. Ik ben het werken en schrijven wel een beetje zat aan het worden, maar stiekem ben ik toch ook wel heel erg blij dat het uiteindelijk gelukt is om het onderzoek af te maken! Ik moet toegeven dat het een beetje flut voelt als ik me bedenk dat dit ‘slechts’ een stage-opdracht was – ik heb het gevoel dat ik er een heel master-onderzoek op heb zitten! Maar tegelijkertijd weet ik dat het instituut er blij mee is en er wel iets mee kan, dus ondanks dat het door de universiteit alleen maar met een ‘geslaagd’ of ‘niet-geslaagd’ beoordeeld gaat worden, kan ik toch tevreden zijn en het gevoel hebben dat ik iets nuttigs heb gedaan. Hier bij Tshepo ya Bana doe ik geen extra onderzoek meer. Ik schrijf dus wel reflecties en observaties van het werk en de kinderen hier, en dan maar hopen dat dat uiteindelijk genoeg is om alle punten mee te krijgen. Ik vond het belangrijker dat ik de tijd en energie zou hebben voor het werk hier, en daarom heb ik er bewust voor gekozen geen extra onderzoek te doen.
Ik denk trouwens, dat dit mijn laatste blog van dit avontuur gaat zijn. Over een week vanaf nu vlieg ik weer terug naar Nederland. Komende woensdag vertrek ik nog even naar Pretoria, waar ik tot en met vrijdag logeer in het huis waar een aantal van m’n vorige huisgenootjes nu wonen. Ik wil toch nog wel graag ‘echt’ afscheid nemen van een aantal mensen, waaronder de lieve familie die me intussen zo dierbaar is en ons meerdere keren heeft gesmeekt om nog even langs te komen voor ik terugga. Vrijdagavond om kwart voor tien lokale tijd vertrekt mijn vliegtuig en zaterdagmiddag kom ik aan op Schiphol. Het gaat nu allemaal wel heel snel hoor.. Vijf maanden geleden leek het nog zo lang voor ik weer terug zou komen in Nederland, en nu is het al bijna zo ver. Terug naar de kou, de regen, en het drukke leven van studeren en werken. Maar ook terug naar mijn lieve papa en mama, andere familieleden en vriendinnetjes, en daar zie ik wel een beetje naar uit. Wat ik denk ik het meest heb gemist de afgelopen maanden, zijn de mensen om mij heen die mij zo goed kennen, bij wie ik lekker mezelf kan zijn. Als je nieuwe mensen ontmoet, probeer je vooral in het begin nog een beetje netjes en ‘normaal’ te zijn (dat heb ik dan nog wel meegekregen in mijn opvoeding, haha). Maar als je zo lang van huis bent, mis je die mensen bij wie je compleet stapel-, knettergek kan zijn zonder dat ze je raar aankijken. Ik heb hele, hele bijzondere, leuke, lieve, gastvrije, grappige mensen ontmoet in de afgelopen vijf maanden. Ik ben ontzettend dankbaar voor deze fantastische ervaring – ik mocht studeren en leren ‘in het echt’ onderzoek te doen, ik heb dit land mogen leren kennen in al haar schoonheid én eerlijkheid en ik mocht mensen ontmoeten die me niet alleen een top tijd bezorgd hebben, maar ook weer een heleboel leerden over dit deel van de wereld. Ik zou nog zo lang kunnen praten over wat ik hier geleerd, gehoord en gezien heb, maar ik merk alweer dat deze hele blog een groot vaag verhaal aan het worden is (zoals jullie inmiddels wel van mij gewend zijn). Ik denk dat het goed is om deze blog af te sluiten. Tot slot wil ik iedereen die mijn blogs (al dan niet regelmatig) gelezen heeft heel erg bedanken voor alle interesse en geduld. Ik weet dat ik niet trouw elke week geschreven heb, vooral niet in de laatste twee maanden, en ik weet ook dat sommige van mijn verhalen vaag en onoverzichtelijk waren. Hoewel ik er telkens gemiddeld twee en een half uur over deed om deze blogs te schrijven, vond ik het de moeite uiteindelijk toch weer waard als ik dan weer een lang verhaal op papier had staan – vooral als er zoveel op gereageerd werd en ik zag hoe vaak hij bekeken is!
Voor al mijn Afrikaans vrienden die zo nu en dan stiekem m’n blogs lazen: baie, baie dankie voor jullie gastvrijheid, humor, liefde, geduld en de gezellige kuiers ;)! Laat me weten als je in Nederland bent, ik ga er vanuit dat ik sommige van jullie daar nog eens ga tegenkomen!
Voor iedereen in NL die zo af en toe (of af en toe heel vaak) spontaan iets van zich liet horen: dankjewel! Het is fijn om te merken dat mensen je niet totaal vergeten als je aan de andere kant van de wereld woont. Elk appje, mailtje, facebookberichtje en reactie op m’n blog (vooral die laatste, hehe) bracht een glimlach op m’n gezicht. Ik hoop heel erg dat jullie ook een beetje blij werden van mijn lange verhalen, en dat ik de kans heb om zoveel mogelijk mensen persoonlijk te vertellen hoe bijzonder het allemaal voor me was als ik terug ben. Het is gek om afscheid te nemen via een blog, maar ik denk dat dit voorlopig toch echt de laatste gaat zijn. Ik heb het de afgelopen maanden heel vaak gezegd als ik afscheid nam van mensen in Nederland, maar nu kan ik het eindelijk ECHT zeggen:
Tot snel!!
Veel liefs en een dikke knuffel,
Laetitia
Ik weet het, dit is denk ik een recordtijd ‘geen-blog-schrijven’. Ik begon zo sterk met het wekelijks schrijven, maar eerlijk gezegd heb ik er gewoon geen zin meer in, haha. Voor mijn onderzoek hier houd ik een soort ‘dagboek’ bij, waar ik observaties en reflecties schrijf over wat er allemaal gebeurt in en rondom Tshepo ya Bana. Om daarnaast dan nog een blog bij te houden voelt een beetje als dubbel werk. Maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk ben ik ook gewoon een beetje lui deze laatste weken. Ik denk dat mijn lichaam ook aanvoelt dat ik richting het einde van mijn verblijf in Zuid Afrika begin te gaan, want ik ben gewoon een beetje moe en loom – al kan dat trouwens ook aan het weer hier liggen. Het is momenteel hartje zomer, en in Hammanskraal is het altijd nog een paar graden warmer dan in Pretoria (eigenlijk altijd boven de 30!). Super lekker als ik naar het weer in Nederland kijk, maar af en toe ook wel moeilijk uit te houden, haha. Maar wat is het fijn om weer terug te zijn op Tshepo ya Bana! Voor ik hier kwam, was ik ontzettend benieuwd hoe het zou zijn om hier twee maanden te zitten. Ten eerste natuurlijk omdat ik hier al eerder ben geweest, en als je de eerste keer een leuke tijd hebt ben je toch een beetje bang dat de tweede keer gaat tegenvallen. Maar ook omdat ik het zo fijn vond in Pretoria. Om daar dan weg te moeten en twee maanden ergens anders te verblijven, is toch wel spannend. Maar ik moet zeggen, ik heb me hier geen moment verveeld, en ik geniet elke dag van het werk en de omgang met de kinderen.
We hebben momenteel maar 8 kinderen (in het weekend 9), wat weinig is, vooral aangezien we momenteel vier vrijwilligers hebben. Toen ik hier twee jaar geleden was, hadden we rond de 14 kinderen. Maar ik had het er hier laatst over met een andere vrijwilligster die hier ook eerder is geweest: we hebben dan wel maar zo weinig kinderen; van de 9 kinderen die we hier verzorgen, hebben er drie speciale zorg nodig. Deze kinderen kunnen bijvoorbeeld alle drie niet lopen. De oudste jongen, F. van 12 jaar, kan zichzelf in principe wel redden (en kruipend en met rolstoel voortbewegen) en gaat doordeweeks naar boardingsschool. Hij is hier alleen in de weekends en met de vakantie. Het ene meisje, O. van 4, kan geluiden vormen met haar mond, begint lichamelijk steeds beter te worden (ze is nog aan het leren kruipen maar kan bijvoorbeeld wel aangeven wanneer ze naar de wc moet en kan zichzelf (al is het heel langzaam) voeden) en is geestelijk wel ‘goed’. Zij was hier twee jaar geleden ook al, en in vergelijking met twee jaar terug is ze enorm vooruit gegaan, maar nog lang niet volledig hersteld. Het andere meisje, A., ook vier jaar, is lichamelijk zwaar gehandicapt en kan echt helemaal niets zelf. De andere kinderen die hier nu wonen zijn twee zusjes (N. van anderhalf en M. van 10 jaar, M. gaat vanaf morgen naar school), een jongen van 4 (T., die er twee jaar geleden ook al was, gaat nu overdag naar school), een meisje van bijna 3 (O.), ‘baby’ T. (die iets ouder is dan een jaar en dus eigenlijk geen baby meer is) en baby P. (die nu bijna twee weken oud is). Het leuke aan een kleine groep is dat je alle kinderen heel goed leert kennen. Het zijn schatjes, stuk voor stuk. Af en toe schreeuwen ze je doof, tergen ze je met trage wandeltochten, vieze poepbroeken en het simpelweg weigeren of uitspugen van eten of vinden ze een andere manier om het bloed onder je nagels vandaan te halen. Maar heel vaak zijn het ook hele lieve, grappige kinderen die tijdens het eten spontaan en super enthousiast in zingen uitbarsten, naar je toe komen rennen gewoon om je een dikke kus te geven en als een wilde door de kamer stuiteren omdat ze zo ontzettend blij zijn met hun nieuwe Spiderman-onderbroek.
Er zijn twee dingen die mij heel erg gelukkig kunnen maken. Over mijn eerste voorliefde hebben jullie de afgelopen maanden tijdens mijn verblijf in Pretoria al heel veel kunnen lezen: eten. Het andere is mijn liefde voor kinderen. Het is gewoon zo ontzettend leuk om kinderen als deze te leren kennen. Je zou denken dat het saai is om elke dag dezelfde routine te volgen (want routine hebben de kinderen hier wel echt nodig), maar we maken zo ontzettend veel grappige, leuke, lieve en gekke kleine dingetjes mee, dat ik me gewoon niet kan vervelen hier. Ik zou jullie graag wat anekdotes vertellen, maar ik weet nu al dat het nooit zo schattig gaat overkomen als het in werkelijkheid is – voornamelijk omdat het grappig- en schattigheidsgehalte nog meer stijgt als je hun stemmetjes erbij hoort. Ik heb zojuist geprobeerd om wat anekdotes op te schrijven, maar het klinkt lang niet zo leuk als ik het schrijf, dus jullie moeten maar gewoon allemaal een keer hier op bezoek gaan om het zelf te ervaren! Ik probeer ook veel video’s en foto’s te maken, zodat jullie straks een beetje een idee kunnen krijgen van wat ik hier meemaak met de kinderen. Voor iedereen die niet kan wachten: zoek Tshepo Ya Bana op in mijn vrienden/vind-ik-leuk-lijst op Facebook (vooral even ‘liken’ natuurlijk!) en bekijk de filmpjes en foto’s die daar regelmatig worden gepost.
De afgelopen twee maanden waren best wel druk, maar zoals ik net al probeerde uit te leggen, ook ontzettend leuk. We werken in shifts, wat betekent dat je om en om een aantal uur werkt en een aantal uur pauze hebt. De eerste shift op een doordeweekse dag begint om kwart over 6, omdat T. klaargemaakt moet worden voor school, en de werkdag eindigt na het avondeten, ergens tussen half 7 en 8 uur ’s avonds. Je hebt één volle dag per week vrij, en de rest van de week moet je je ‘eigen dingen’ dus in je breaks en avonden doen. Je hebt meestal een uur, anderhalf uur of twee uur pauze, en in die pauzes kies ik meestal een combinatie van de volgende opties: eten (wat ik bijna elke pauze wel doe. Dat krijg je met al dat harde werken hier, haha), kleren wassen, afwas doen, skypen, foto’s overzetten op m’n laptop, in de tuin zitten, lezen, een poging doen tot gitaar leren spelen, kletsen met andere vrijwilligers, op de bank zitten met een flesje water, slapen (vooral fijn om te doen als je niet zo lekker bent, zoals momenteel het geval is, haha), een koude douche nemen (het liefst ook elke pauze!) en VOORAL (mijn favoriet!): werken aan m’n onderzoek. Dat is meestal het laatste waar ik mijn waardevolle pauze-uurtjes aan wil besteden, maar tussen al het werken met de kindjes door, heb ik uiteindelijk wel nog m’n onderzoek (zo goed als) kunnen afronden. Het duurde even, maar nu is ‘ie dan toch af. Ik ben het werken en schrijven wel een beetje zat aan het worden, maar stiekem ben ik toch ook wel heel erg blij dat het uiteindelijk gelukt is om het onderzoek af te maken! Ik moet toegeven dat het een beetje flut voelt als ik me bedenk dat dit ‘slechts’ een stage-opdracht was – ik heb het gevoel dat ik er een heel master-onderzoek op heb zitten! Maar tegelijkertijd weet ik dat het instituut er blij mee is en er wel iets mee kan, dus ondanks dat het door de universiteit alleen maar met een ‘geslaagd’ of ‘niet-geslaagd’ beoordeeld gaat worden, kan ik toch tevreden zijn en het gevoel hebben dat ik iets nuttigs heb gedaan. Hier bij Tshepo ya Bana doe ik geen extra onderzoek meer. Ik schrijf dus wel reflecties en observaties van het werk en de kinderen hier, en dan maar hopen dat dat uiteindelijk genoeg is om alle punten mee te krijgen. Ik vond het belangrijker dat ik de tijd en energie zou hebben voor het werk hier, en daarom heb ik er bewust voor gekozen geen extra onderzoek te doen.
Ik denk trouwens, dat dit mijn laatste blog van dit avontuur gaat zijn. Over een week vanaf nu vlieg ik weer terug naar Nederland. Komende woensdag vertrek ik nog even naar Pretoria, waar ik tot en met vrijdag logeer in het huis waar een aantal van m’n vorige huisgenootjes nu wonen. Ik wil toch nog wel graag ‘echt’ afscheid nemen van een aantal mensen, waaronder de lieve familie die me intussen zo dierbaar is en ons meerdere keren heeft gesmeekt om nog even langs te komen voor ik terugga. Vrijdagavond om kwart voor tien lokale tijd vertrekt mijn vliegtuig en zaterdagmiddag kom ik aan op Schiphol. Het gaat nu allemaal wel heel snel hoor.. Vijf maanden geleden leek het nog zo lang voor ik weer terug zou komen in Nederland, en nu is het al bijna zo ver. Terug naar de kou, de regen, en het drukke leven van studeren en werken. Maar ook terug naar mijn lieve papa en mama, andere familieleden en vriendinnetjes, en daar zie ik wel een beetje naar uit. Wat ik denk ik het meest heb gemist de afgelopen maanden, zijn de mensen om mij heen die mij zo goed kennen, bij wie ik lekker mezelf kan zijn. Als je nieuwe mensen ontmoet, probeer je vooral in het begin nog een beetje netjes en ‘normaal’ te zijn (dat heb ik dan nog wel meegekregen in mijn opvoeding, haha). Maar als je zo lang van huis bent, mis je die mensen bij wie je compleet stapel-, knettergek kan zijn zonder dat ze je raar aankijken. Ik heb hele, hele bijzondere, leuke, lieve, gastvrije, grappige mensen ontmoet in de afgelopen vijf maanden. Ik ben ontzettend dankbaar voor deze fantastische ervaring – ik mocht studeren en leren ‘in het echt’ onderzoek te doen, ik heb dit land mogen leren kennen in al haar schoonheid én eerlijkheid en ik mocht mensen ontmoeten die me niet alleen een top tijd bezorgd hebben, maar ook weer een heleboel leerden over dit deel van de wereld. Ik zou nog zo lang kunnen praten over wat ik hier geleerd, gehoord en gezien heb, maar ik merk alweer dat deze hele blog een groot vaag verhaal aan het worden is (zoals jullie inmiddels wel van mij gewend zijn). Ik denk dat het goed is om deze blog af te sluiten. Tot slot wil ik iedereen die mijn blogs (al dan niet regelmatig) gelezen heeft heel erg bedanken voor alle interesse en geduld. Ik weet dat ik niet trouw elke week geschreven heb, vooral niet in de laatste twee maanden, en ik weet ook dat sommige van mijn verhalen vaag en onoverzichtelijk waren. Hoewel ik er telkens gemiddeld twee en een half uur over deed om deze blogs te schrijven, vond ik het de moeite uiteindelijk toch weer waard als ik dan weer een lang verhaal op papier had staan – vooral als er zoveel op gereageerd werd en ik zag hoe vaak hij bekeken is!
Voor al mijn Afrikaans vrienden die zo nu en dan stiekem m’n blogs lazen: baie, baie dankie voor jullie gastvrijheid, humor, liefde, geduld en de gezellige kuiers ;)! Laat me weten als je in Nederland bent, ik ga er vanuit dat ik sommige van jullie daar nog eens ga tegenkomen!
Voor iedereen in NL die zo af en toe (of af en toe heel vaak) spontaan iets van zich liet horen: dankjewel! Het is fijn om te merken dat mensen je niet totaal vergeten als je aan de andere kant van de wereld woont. Elk appje, mailtje, facebookberichtje en reactie op m’n blog (vooral die laatste, hehe) bracht een glimlach op m’n gezicht. Ik hoop heel erg dat jullie ook een beetje blij werden van mijn lange verhalen, en dat ik de kans heb om zoveel mogelijk mensen persoonlijk te vertellen hoe bijzonder het allemaal voor me was als ik terug ben. Het is gek om afscheid te nemen via een blog, maar ik denk dat dit voorlopig toch echt de laatste gaat zijn. Ik heb het de afgelopen maanden heel vaak gezegd als ik afscheid nam van mensen in Nederland, maar nu kan ik het eindelijk ECHT zeggen:
Tot snel!!
Veel liefs en een dikke knuffel,
Laetitia
-
22 Januari 2015 - 23:19
Jolien:
Lieve lieve lae!
Wat een mooie woorden (waar wij zo lang op hebben moeten wachten! Stout)! Ik kan niet wachten om de uitgebreide versie te horen wanneer je weer terug bent! De tijd gaat toch zo snel. Blij om te lezen dat je zo gelukkig bent daar, helemaal in je element. Maar ook blij dat je weer bijna terug komt :)! Nog heel veel plezier deze laatste week en succes met afscheid nemen van alle mensen en het mooie land, xxxxxxxxx -
22 Januari 2015 - 23:42
Sanne:
Lieve Lae!
Ik ga een beetje hetzelfde zeggen als Jo maar ga het lekker toch nog een keer typen haha! Super leuk om weer wat van je te lezen! Hoewel we natuurlijk via whatsapp wel eens wat hoorden (en vooral cutie foto's zagen!), vind ik het toch wel een beeeeetje jammer van je dat je geen blogs hebt geschreven de laatste 2 maanden... grapje hoor, ik denk dat het een goed teken is! Je hebt zo te lezen enorm genoten en dat is veel belangrijker dan een blog schrijven! Zoals Jo ook al zei, ik ben heel benieuwd naar al je verhalen in real life, inclusief die anecdotes die we dan toch willen horen, met beeld- en geluidsondersteuning :) sterkte met afscheid nemen de komende week, en tot volgende week! Jeeeej! xxxxxxx -
23 Januari 2015 - 10:22
Gilbert:
Lieve Lae,
Wat ben ik blij om weer een blog te lezen van jou, ik sluit me aan bij Sanne...jammer dat je de afgelopen maanden geen blog meer geschreven had en dat dit alweer je laatste blog is. Mocht je naast je studie nog een bijbaantje zoeken, begint maar kinderboeken te schrijven...volgens mij kan je zo een schrijfster worden! De manier hoe je schrijft en wat je schrijft...wat een verhaal! Maar wel leuk!!
Leuk om te lezen dat je dezelfde voorliefde (zoals jij dat noemt) hebt als je vader...namelijk eten en kinderen (hahaha...)!!! Geniet van je laatste dagen in ZA! Ben benieuwd naar al je verhalen en de foto's!
Oh ja...er staat alweer een koffer en wat schone kleren voor je klaar voor je volgende reis ;-) Maar denk eraan dat ik dan mee gaat...ik wil ook genieten van al dat lekkere eten en zien welke kinderen, jou het leven "zuur" maakt! Hahaha... -
23 Januari 2015 - 21:17
Marisa:
Hoi lieverd, fijn weer wat te lezen/horen van je! Tot snel!!! xxxxx
-
23 Januari 2015 - 21:44
Sophie:
Lieeeeve lae,
het geeft helemaal niks als je zo lang geen blog hebt geschreven als je met zo'n blog terug komt! Top!
Ik snap je helemaal hoor, ik heb inmiddels ook meer dan 2 maanden geen blog geschreven hehe.
Zo tof dat je daar je eigen onderzoek hebt geschreven, echt respect! (klinkt lelijk) Lijkt me bijzonder moeilijk, maar zoals ik begrijp was het heel interessant en leerzaam voor je, en voor het instituut, dubbele winst dus! En nu ben je vast goed voorbereid op je bachelorscriptie ;)
Nog maar een paar daagjes en dan zit het er alweer op. De tijd is echt oooomgevlogen, maar dan kunnen we elkaar straks eindelijk plat knuffelen!
Ik ben heel benieuwd naar je ervaringen en je leuke anekdotes.
Maak er nog wat van de laatste daagjes, geniet van het (misschien soms te) hete weer en alle lieve kinderen. Succes ook weer met afscheid nemen en tot heeeeeeeel snel!
Dikke dikke kus
-
23 Januari 2015 - 23:33
Tante Martha:
Lieve Lae,
Ik zat met smart te wachten op je blog. Je mooie belevenissen die je beschrijft. En daar was die dan en wat voor een BLOG! Wat heb je toch een mooie tijd daar in het verre Afrika. Fijn te lezen dat alles volgens plan gaat met je onderzoek. Ik hoor me nog zeggen, 5 maanden wat lang! Wat is het omgevlogen. Over een week kan ik je weer omhelsen:). Geniet nog van je laatste week en sterkte met het afscheid nemen.
Tot snel. Dikke kusssss -
24 Januari 2015 - 15:00
Amanda:
Yeeeeey!! Haha, ik kreeg gelijk een glimlach op m'n gezicht toen ik zag dat ik een mailtje van waarbenjijnu in mijn inbox had... van laetitia!! We nemen het je echt niet kwalijk dat je niet ELKE week hebt geschreven hoor (wat een werk!), het is je goed recht om gewoon te genieten en lekker te doen wat voor jezelf goed voelt. Maar natuurlijk vind ik het super leuk om te lezen hoe het nu met je gaat. Jammer dat je je nu wat minder goed voelt, hoop dat dat weer bijtrekt;) Vanochtend is er in NL sneeuw gevallen!! Misschien maakt dat je weer blij als je naar het zuid-afrikaanse zonnetje kijkt. Fijn dat je onderzoek af is, geeft toch wel een voldaan gevoel als je erop terug kijkt ljkt me? Ik ben heel erg benieuwd naar je verhalen in real life, en kan niet wachten op je te zien! Ik heb je gemist!! Nog maar een weekje :D Ik hoop dat je er nog even alles uit kan halen, en een fijne terugreis hebt. Een echt afscheid zal het niet zijn, want voordat je het weet zit je alweer in Z-A! Tot heel snel lieve lae!! <3 -
25 Januari 2015 - 20:21
Lianne:
Lieve Lae, 1 woord: wauw! wat heb jij ontzettend veel meegemaakt de laatste maanden, en wat is de tijd ontzettend snel gegaan! Ik ben ook pas een paar uur weer op Nederlandse bodem, en het lijkt echt als de dag van gisteren dat we 5 maanden geleden op Schiphol stonden en tegelijkertijd ook weer zoooo lang geleden! Time flies when you're having fun! Ik zie je heeel snel weer, geniet nog even van de laatste paar daagjes. Dikke kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
