An awesome weekend and lots of food again..

En weer een week voorbij! De tijd gaat nu wel heel snel, en ik begin hem een beetje te knijpen. Het schrijven van m’n verslag gaat redelijk, maar de dagen gaan sneller dan je zou denken. Ondanks het feit dat we elke ochtend vroeg opstaan om te beginnen met werken, lijkt het telkens alsof ik maar een paar alinea’s per dag produceer (wat waarschijnlijk ook zo is, haha).
Eigenlijk was afgelopen week – naast alle schrijf-stress – best wel relaxed. Zoals de titel al verklapte, hebben we weer veel tijd besteed aan culinair Zuid Afrika. De afsluitingsbraai van de Ritmejaarmeisjes was erg gezellig. Het werd gehouden op het terrein van de kerk van één van de meisjes, waar ze een enorm kampvuur hadden met daarnaast maar liefst vijf braai’s. Ik denk tenminste dat dat het meervoud van ‘braai’ is, maar vergeef mij als het niet correct is, Zuid Afrikaanse vrienden! Ja ja, ik had kunnen weten dat die Facebooklink naar mijn blog me een keer de nek om zou doen, haha. Als antropoloog weet je dat je verhaal goed is als je respondenten het lezen en het met je eens zijn. En je weet dat je het niet zo goed hebt gedaan als een Zuid Afrikaan een paar uur na het uploaden van je laatste blog naar je toekomt en je mededeelt dat hij, en met hem een heleboel andere Zuid Afrikanen, diep verontwaardigd is over het feit dat je hen vergeten bent te noemen. Hierbij dus een rectificatie: twee weken geleden, het weekend van 24-26 oktober, ben ik op kamp geweest met de jeugdgroep van de NG kerk Lynnwood. Dit betekende twee dagen lang chillen, twee keer per dag braaien en vooral hele leuke nieuwe mensen ontmoeten ;-) !! Lieve Lynnwood mensen, nog bedankt voor het fijne weekend!

Vorige week zondag begonnen de dagen dat Merel en ik redelijk culinair-asociaal uit ons dak zijn gegaan. Onze huisgenoot nam ons mee naar een markt, waar we een heel lekker waterijsje ontdekte: watermeloen-wodka (met obviously meer wodka dan water). De markt duurde helaas niet meer zo lang, en na een tijdje rondgereden te hebben, belandden we bij Royal Danish – by far de beste ijssalon in Pretoria. Die avond zijn Merel en ik – bij een gebrek aan zin om te koken – uit eten geweest bij onze vrienden in het restaurant om de hoek.
Maandag was een hele trieste dag: het regende. En hard ook! Na een ochtend hard werken op ons kantoor, gingen we voor een snelle lunch naar het restaurantje op de campus. Toen we hier aan het eten waren, begon het echt kei hard te regenen en te onweren, waardoor we gedwongen waren binnen te gaan zitten. Natuurlijk konden we daardoor niet terug naar kantoor, en vervolgens hebben we de halve middag koffie gedronken en naar de regen gekeken. Toen we ’s middags onderweg naar huis reden, werd ik geappt door één van m’n nieuwe Zuid Afrikaanse vriendinnetjes, met de vraag of ik ALSJEBLIEFT mee wilde ijs eten omdat ze het helemaal gehad had met leren. Die avond zat ik dus weer bij Royal Danish.
Diezelfde vriendin had ik ergens tussen neus en lippen door verteld dat Merel en ik heel graag sushi wilden eten hier in Pretoria, dus besloot ze dat ze ons de dag daarna, dinsdag dus, mee moest nemen naar een sushirestaurant. Eigenlijk zou ze ons die dinsdagmiddag meenemen naar Smooch – één van de lekkerste Frozen Yoghurt places – en dat wilde ze ons ook per se laten zien. Dat hebben we er dus alsnog maar achteraan geplakt. Je bent tenslotte maar één keer (in de twee jaar) in Pretoria!
Woensdag, donderdag en vrijdag mocht ik weer aan het werk. Toch hebben we (gelukkig) niet alleen geschreven: woensdagavond werden we uitgenodigd om te eten bij twee zusjes die we hier ontmoet hebben, waar we als ‘voorgerecht’ iets ‘typisch Zuid Afrikaans’ kregen: een shotje Mampoer. Eigenlijk was het nog niet eens een heel shotje, want dit spul is zo sterk dat je niet meer dan een half slokje op kan zonder je keel weg te branden. Het is een drank die ruikt naar spiritus (omdat het eigenlijk gewoon spiritus ís): bijna puur alcohol. Maar we hadden een hele gezellig avond, haha!
Donderdagmiddag mocht ik op bezoek bij een place-of-safety waar ik een paar weken terug al was geweest. Dit was voornamelijk voor m’n onderzoek, maar ook een beetje omdat het een heel fijn gezin is en ik het leuk vond om ze nog een keer te zien. Soms doen de verhalen van de kinderen wel pijn, maar het is goed om te zien dat ze nu in ieder geval veilig zijn en dat er goed voor ze gezorgd wordt.
Vrijdag had ik gelukkig nog even tijd om te skypen met m’n vriendinnetje Joyce, en daarna kwamen twee van ‘mijn’ Seekamp-meisjes langs om te lunchen. Was super leuk om ze weer te zien! We hebben gezellig bijgepraat, en ik heb ze uitgenodigd voor onze Goodbyebraai – zodat we nog niet echt afscheid hoefden te nemen. Ik weet niet of ik al een keer over de Goodbyebraai verteld heb, maar Merel en ik wilden graag in gepaste stijl afscheid nemen van alle mensen die we hier hebben ontmoet, en dus organiseren we vrijdag onze eerste echte (en laatste) braai.

Vrijdagmiddag vertrokken we eindelijk naar waar we al zo lang heen wilden: het Kruger National Park! Oké eigenlijk vertrokken we naar de farm van Mari d’r ouders, maar zaterdag zijn we dan toch op safari geweest in het Kruger. Mari, ons huisgenootje, woont op een prachtige boerderij, zo’n vijf uur rijden van Pretoria, en een halfuurtje rijden van het Kruger Park. Ze kweken avocado’s en macadamianoten, en daarvoor hebben ze een heel groot terrein. Haar vader heeft een boomhuis gebouwd vlak naast het huis, waar Merel en ik mochten slapen. Het was echt super mooi en natuurlijk heel vet om daar te kunnen slapen. Ons uitstapje naar het Kruger was ook gewoon fantastisch. Helaas geen leeuwen, cheeta’s of luipaarden, maar wel olifanten, buffels, neushoorns, bavianen, krokodillen, giraffen en nijlpaarden. Het gebeurde een paar keer dat er een giraf of olifant zo ongeveer naast de auto stond, wat voor ons toeristische meisjes natuurlijk helemaal leuk was! Foto’s staan al half op Facebook, en de rest komt vandaag of morgen nog wel. Ik kan natuurlijk hele verhalen houden over wat we gezien hebben, maar om erover te schrijven is toch niet zo leuk als erover vertellen, dus dat doe ik wel als ik terugkom!
Mari haar zus gaat over twee weken trouwen, en haar vader heeft zo ongeveer alles zelf gemaakt: van de tafels tot de dansvloer, en van de plankjes voor de kaas-‘taart’ tot het kerkgebouw waar de dienst wordt gehouden! Merel en ik hebben onszelf – in ruil voor de coole boomhut-ervaring, onwijs lieve gastvrijheid en de heerlijke spare-ribs braai – gelukkig nog nuttig kunnen maken door hier en daar te helpen, wat eigenlijk ook wel heel leuk was.
Zondagochtend nam Mari ons mee naar haar oom en tante, die op een farm naast die van hen wonen. Hun boerderij was bijna nog mooier, met schattige witte huisjes met groene daken en een fantastisch uitzicht over de vallei. Dit idyllische plaatje werd helemaal compleet gemaakt door de wedding venue die ze net geopend hebben, dus nu staat mijn besluit vast: daar ga ik trouwen. (Tussen haakjes: ik bedoel dan natuurlijk OOIT, ik heb nog geen nabije trouwplannen hoor, wees gerust!)
Zondagmiddag werd het weer tijd om naar huis te gaan, maar voor we echt vertrokken uit deze prachtige omgeving, hebben we een aantal watervallen bezocht. Het is echt bijzonder om te zien hoeveel verschillende landschappen er zijn in één land. Tot nu toe zijn we aan zee geweest, in de bergen, op het platteland, in de bush, in de stad en in townships. Voor iedereen die nog twijfelt: Zuid Afrika is echt een fantastisch land dat elke mogelijke moeite en ook echt elke cent waard is.

En met die positieve gedachte moet ik deze blog helaas afsluiten. Ik ben intussen alweer bijna twee uur aan het schrijven en mijn onderzoek wacht op me..

Ik wens jullie allemaal een goede week.
Een hele dikke knuffel voor iedereen daar!
xxxxxxxxxx Laetitia