Afgelopen TWEE weken :)

Hayhay,

Wauw, ik zie dat mijn laatste blog alweer twee weken terug was.. Ik had al gedacht dat het drukke weken zouden worden, maar ik had niet verwacht dat ik geen tijd zou hebben voor een nieuwe blog. Maaarr, hierbij dan alsnog! Het voelt echt ontzettend raar om Nederlands te schrijven. Ondanks dat ik af en toe Nederlands praat tegen een aantal Afrikaanse vrienden en ik natuurlijk nog steeds Nederlands kan praten met Merel en via Whats-app en Facebook met iedereen thuis, is Engels toch zo ongeveer m’n eerste taal op het moment. Alle verslagen en transcripties voor m’n onderzoek zijn ook in het Engels, dus vooral het typen in het Nederlands voelt gek. Merel en ik beginnen ook steeds meer Engelse woorden in onze gesprekken te gooien, en ik vind het steeds moeilijker om de juiste Nederlandse woorden te vinden (ook tijdens het schrijven van m’n blog, waardoor het waarschijnlijk nog langzamer gaat met schrijven!). Andersom begin ik af en toe Nederlands te praten tegen m’n huisgenootjes, dus alles loopt een beetje door elkaar, haha.

Afgelopen weken waren, zoals ik eigenlijk al voorspeld had, gevuld met bezoekjes, interviews en heel veel schrijven! Misschien dat het daarom ook wat langer duurde voordat ik weer aan een blog begon, want ik kan eigenlijk geen computer meer zien! Toch zit ik hier, op zaterdagmiddag, om jullie te vertellen over mijn vreselijk interessante leven hier. Dat klinkt wat sarcastisch, haha.. maar ik geniet nog steeds hoor! Ik las alleen net m’n blog van twee weken geleden terug, en vond het een beetje een saai verhaal, haha. Hopelijk heb ik jullie nu wat leukere dingen te vertellen.

Ik denk dat ik het beste kan beginnen waar m’n laatste blog geëindigd is, dat zou dan vorige week maandag zijn. Maandagavond was weer een verjaardag bij de familie van de week ervoor, deze keer van één van de zusjes. Dit was helaas ook tegelijk een afscheid, omdat de studenten die me altijd meenamen tentamenweek hebben en daarna gaan verhuizen (naar een plaatsje vijf uur rijden hiervandaan!). Het afscheid viel wel een beetje zwaar. Ik hoop heel erg dat ik nog een keer terug kan, maar dat is moeilijk aangezien ik niet over eigen vervoer beschik. Gelukkig zijn er telkens mensen die ons overal mee naartoe nemen, en vooral vanwege m’n vele afspraken buiten de campus ben ik daar erg blij mee. Er is hier openbaar vervoer, maar dat is niet heel erg betrouwbaar, en vooral in de inner-city vind ik het nog steeds niet heel relaxed om alleen rond te lopen. Verder is het hier wat dat betreft trouwens echt goed te doen! Ik weet dat sommige mensen in Nederland zich zorgen maken om de veiligheid hier, maar ik voel me eigenlijk nooit echt onveilig. Dat komt misschien ook omdat ik nooit alleen over straat hoef (tenzij misschien naar het restaurantje om de hoek, maar dat is letterlijk om de hoek) en er dus altijd locals naast me lopen. Ik ben intussen ook al een aantal keer in de townships geweest, en daar hoef je je eigenlijk ook helemaal niet onveilig te voelen. Ik vond het de eerste keer wel spannend, maar de sfeer die er hangt is eigenlijk best wel ontspannen. Dit komt waarschijnlijk omdat iedereen elkaar kent ofzo, ik weet het niet zo goed. Het valt me wel elke keer op dat ik de enige blanke ben die daar rondloopt, maar tot nu toe is iedereen erg gastvrij en krijg ik geen vreemde blikken.
Vorige week woensdag was ik in Johannesburg met de moeder van een student hier. Zij is de directrice van de grote bibliotheken daar, en ze hebben een cool project waarbij ze boeken uitdelen aan crèches, die dan elke maand geroteerd worden. Op deze manier hebben de day cares toch telkens nieuwe boeken voor hun kinderen. Het schijnt dat piloten en stewardessen van de KLM deze boeken hebben gefinancierd, dus vonden ze het leuk om een Nederlandse over de vloer te hebben! Omdat het hier tegen het einde van het schooljaar loopt, moesten de boeken worden opgehaald, en ik mocht mee met één van de chauffeurs. Dit was mooi, want op deze manier kon ik in één dag negen day cares bezoeken, waarbij ik ook een aantal interviews kon afleggen. Intussen heb ik al heel wat day cares gezien. Vorige week vrijdag ben ik bij een community centre in de inner-city geweest waar ze ruim 100 kinderen opvangen, en afgelopen dinsdag bij een kleuterschool daar in de buurt. Daarnaast heb ik verschillende interviews afgelegd met maatschappelijk werkers, psychologen en studenten.
De rest van de dagen breng ik door in ons kantoor op de campus, achter m’n laptop. Vermoeiend soms, maar eigenlijk mag ik totaal niet klagen. Het is hier nog steeds heerlijk weer, elke week wordt het een beetje warmer. Vanuit Nederland hoor ik verschillende berichten, dat het afgelopen weekend mooi weer was, maar dat er toch ook wel veel wind staat. Ik wil jullie verder niet jaloers maken ofzo, maar afgelopen twee dagen hebben we (voor het eerst) in het zwembad in onze eigen tuin gezwommen. Ik vond het telkens nog een beetje koud, vooral omdat het zwembad een groot gedeelte van de dag in de schaduw ligt. Maar de afgelopen dagen was het zo warm, dat we geen andere manier meer wisten om af te koelen, haha.

Afgelopen dinsdag ben ik trouwens naar de dierentuin geweest! Het is een beetje gek om in Afrika te zijn en olifanten en struisvogels achter hekken te zien, maar het was toch best wel leuk. Je kon met een kabelbaan een berg op, vanwaar je weer een ziek uitzicht over de stad had. De dierentuin ligt in het centrum van Pretoria, dus alles wat je om je heen zag, was dezelfde stad! Die avond zijn we weer gaan wandklimmen, wat deze keer nog schandaliger was dan de vorige keer, haha. Ik kwam echt maar tot de helft van waar ik vorige keer kwam, en al die schreeuwende mensen om je heen die proberen advies te geven over welke steen je moet pakken (terwijl die ene steen echt heel glad was en het gewoon onmogelijk was om erop te staan, laat staan jezelf erop op te tillen!!), dat maakt het niet echt makkelijker. Gelukkig haalden we ijs op de terugweg, dus het was niet een compleet zinloze avond, haha.
Tot nu toe klinkt het nog niet als twee super boeiende weken geloof ik he, haha. Maar, afgelopen donderdag hebben we wel weer iets heel leuks gedaan! We zijn namelijk Sokkie wezen dansen! Om het zo goed mogelijk te beschrijven: het is een soort mengeling van volksdansen, stijldansen en de Weense wals, op carnavalsmuziek. Jongens en meisjes moeten met elkaar dansen, en rennen walsend de zaal door. Klinkt goed he? Ik kan het echt niet beschrijven, maar het is heel grappig! De truc is dat de man moet leiden, de vrouw volgt gewoon. Dat klinkt heel simpel, maar zelfs als je een man hebt die goed kan leiden, moet je dat maar zien bij te houden! Jullie begrijpen dat het voor mij, als slechtste danser die er op aarde rondloopt, helemaal een uitdaging was. Maar het was ontzettend leuk. We waren met een grote groep jongens en meisjes, inclusief onze huisgenoot-meisjes. Een grote, gezellige boel dus.

Vanavond geven onze huisgenoot-meisjes een afsluitingsbraai, omdat hun jaar er bijna op zit. Het is bijna saai en voorspelbaar hoe vaak we braaien, haha. Maar aan de andere kant, ik ben hier pas twee maanden, en ik kan er nog geen genoeg van krijgen. Vanochtend maakten Merel en ik een grapje over hoe onmisbaar marshmallows zijn tijdens de braai, waarop de vriend van een van onze huisgenootjes opmerkte dat het erg duidelijk was dat we geen Zuid Afrikanen zijn: “MEAT is the most important”!! Maar stiekem vind ik het marshmallow-gedeelte leuker, haha.
Ik denk dat ik nu nog even snel het zwembad induik, voor we ons klaarmaken voor de braai. 29 graden is toch wel heftig soms, haha.

In ieder geval, geniet van de komende weken, ik denk aan jullie!

Dikke kus,
Laetitia