Druk, druk, druk!

Goedenavond,

Het is vrijdag, 21:00 uur, en ik zit aan tafel om jullie weer te vertellen over de afgelopen week. Misschien wordt de vrijdag maar mijn vaste dag, aangezien we nu toch best wel druk zijn doordeweeks. Jullie ontvangen deze blog trouwens op zaterdag pas, aangezien onze internetbundel voor deze maand thuis al op is. Beetje jammer, maar dat geeft me een goed excuus om morgen weer bij Mimmos langs te gaan, haha.
Maar goed, afgelopen week.. afgelopen week was leuk, druk en ook best vermoeiend. We hebben onwijs veel gedaan, dus reken maar alvast op weer een lange blog! Vorige week zaterdagochtend zijn we weer naar de Farmersmarket geweest, wat weer heel leuk was. Ik heb deze keer wel foto’s genomen, maar ik weet niet of het me morgen lukt om ze te uploaden. Nadat we ontbeten hebben op de Farmersmarket zijn we heel even thuis geweest, om vervolgens weer te vertrekken richting de Hazel Food Market. Deze markt is (naar mijn mening) nog leuker dan de Farmersmarket, omdat deze markt geheel uit - de naam zegt het al - voedsel bestaat. Jullie kennen mijn voorliefde voor eten, dus voor ons was dit een waar paradijs: overal kraampjes met allerlei soorten eten. Niet alleen maar losse groenten of brood om te kopen, maar echt maaltijden en snacks. Nacho’s, cupcakes, frozen yoghurt, dim sum, Indiase curry’s, sate, samosa’s, salades, wraps.. echt alles dus. In het midden van het plein stonden een paar grote bomen met daaronder bankjes en tafeltjes, waar iedereen ging zitten met een heerlijke lunch. Super gezellig, en natuurlijk lekker, hihi. De rest van het weekend verliep rustig en dat was hard nodig, want de afgelopen dagen hebben we bijna geen moment stilgezeten.
Ik heb al eerder verteld over hoe gastvrij en vriendelijk iedereen is, en dat hebben we de hele week door telkens opnieuw mogen ervaren. Maandag namen Annemarie (de studente met wie we meerijden naar de campus) en Benno, een vriend van haar, ons mee naar het Voortrekkersmonument. Dit is een heel mooi, groot, vierkant gebouw, waar het verhaal van de eerste (blanke) Afrikaanse mensen in Zuid Afrika verteld wordt. Binnen lijkt het een grote en lege ruimte, maar het verhaal over de Voortrekkers wordt geïllustreerd aan de hand van beeldhouwwerken die uitgehouwd (? Ik weet serieus niet hoe ik dit moet zeggen, sorry) zijn in de muur. Het ziet er niet alleen mooi uit, onze persoonlijke gids en verteller Annemarie heeft ons het hele verhaal uitgebreid uitgelegd, waardoor we nu goed op de hoogte (zouden moeten) zijn. In de kelder van het gebouw was een museum aangelegd, en daarna zijn we naar boven gegaan, vanwaar je de hele stad kan bewonderen. Weer buiten besloten we ook nog even te kijken bij het grote fort dat achter het monument staat, vanwaar we ook weer een heel mooi uitzicht over de stad hadden. Hierna was de dag nog niet voorbij: Benno nodigde ons uit om bij zijn ouders te komen eten. Heel gezellig, en ook zijn ouders waren erg gastvrij en super aardig. Het blijft bijzonder dat iedereen het zo leuk vindt om buitenlanders over de vloer te hebben. Dat bleek ook weer toen ik de volgende dag, dinsdag, met Sonja en Freddie meeging naar Freddie’s oom en tante. Dit echtpaar heeft hun huis opengesteld als ‘Place of Safety’: een crisisopvang voor kinderen die tijdelijk een verblijf nodig hebben. Momenteel dragen zij zorg voor drie baby’s. Dit was de eerste keer in tijden dat ik weer een baby vast hield, en ik wist gelijk weer hoe het over twee maanden gaat zijn, als ik terug ga naar Tshepo Ya Bana. Naast de drie ‘tijdelijke’ baby’s hebben ze twee pleegdochters, een adoptief zoontje en een biologische dochter. Volle bak dus. Deze mensen waren ook erg lief, en toen ik vertelde over mijn onderzoek kwamen ze gelijk met een hele lijst aan namen en telefoonnummers van mensen die me misschien verder konden helpen. Woensdag was ik weer met Freddie, opnieuw naar het gezin van vorige week. Ik heb nog niet helemaal uitgevonden waar ik ze het beste mee kan helpen, maar toen ik er woensdag was, was de moeder bezig met het insmeren en vlechten van het haar van één van de dochters. We hadden het over haarcrème, en ze vertelde me dat de crème die ze gebruiken eigenlijk helemaal niet goed is, omdat het de hoofdhuid heel erg irriteert. Dat bracht me op het idee om volgende week crème mee te nemen die wél goed is. Het is maar iets heel kleins en onzinnigs: haarcrème. Maar hoe veel onzinniger is het dat deze meisjes niet eens genoeg geld hebben om haarcrème te kopen waar hun haar niet van uit hun hoofd valt? Anyway, daar moest ik even aan denken.
Donderdag was toch wel de drukste dag tot nu toe. Het begon met het wekelijkse bezoek van Attie, onze stagebegeleider hier. Zoals ik (als het goed is) verteld heb, ga ik nu naast mijn baseline study onwikkelen, ook onderzoek doen naar kwetsbare kinderen tussen de 0 en 5 jaar oud. Omdat het best moeilijk is om onderzoek te doen onder kinderen die zo jong zijn (aangezien je niet echt gesprekken kan voeren met ze), dacht ik misschien inspiratie op te kunnen doen bij andere afdelingen op de campus. Terwijl Attie met Merel praatte over haar onderzoek, ging ik op zoek naar de Psychologie afdeling. Daar ontmoette ik een docente met wie ik een ontzettend interessant gesprek had. Zowel zij als een aantal anderen met wie ik tot nu toe heb gesproken, begonnen over de blanke armen hier. Het probleem met hele arme mensen die kinderen hebben, is dat ze simpelweg niet voor de kinderen kunnen zorgen. In sommige gevallen zijn ouders zich hier zo erg van bewust dat ze het kind al bij geboorte afstaan, waardoor het kind terecht komt in een ‘Place of Safety’, vanwaar het naar een pleeggezin gaat of geadopteerd wordt. Er zijn echter ook ouders die zich dit totaal niet realiseren, en die (onbewust) bijdragen aan onderontwikkeling van hun kind. Dit kan op alle fronten zijn, bijvoorbeeld ondervoeding of slechte prestaties op school, maar ook het zelfbeeld en de gezondheid kunnen aangetast worden door omstandigheden thuis. Het Chics programma, waar ik mijn onderzoek voor doe, richt zich op deze kinderen. Het helpt ze in een netwerk van hulporganisaties en specialisten te komen, dat ze op verschillende vlakken kan helpen. In sommige gevallen is het kind binnen het eigen gezin echter niet meer te helpen. Omdat de ouders te arm zijn, te veel kinderen hebben, of simpelweg omdat ze hun kinderen mishandelen. In dat geval kunnen kinderen weggehaald worden door social workers. Ook deze kinderen komen vaak eerst in een ‘Place of Safety’. Om weer terug te komen op mijn gesprek met de docente, zij vertelde mij over de invloed van de ‘cultuur- en rassenverschillen’, die nog steeds veel te groot is. Dit houdt in dat ondanks het feit dat de Apartheid twintig jaar geleden afgeschaft is, er nog steeds heel erg gediscrimineerd wordt. Overal merk je nog steeds dat mensen aangenomen of juist afgewezen worden vanwege hun kleur, in plaats van vanwege hun vaardigheden. De overheid geeft veel subsidies aan bedrijven om ‘donkere’ mensen aan werk te helpen. Dit maakt dat donkere mensen voor een lager loon bij bedrijven komen te werken, omdat bedrijven moeten voldoen aan de ‘quota’s’, maar niet een evenredig loon willen betalen. Tegelijkertijd zijn veel blanke mensen ontmoedigd, omdat hun kans op een baan veel kleiner is geworden. Dit maakt dat de blanke mensen – die ook heel veel wonen in de kamers waar ik vorige week over vertelde – geen optimistisch toekomstbeeld hebben, en het vaak al opgeven nog voor ze begonnen zijn met solliciteren. Daarnaast vertelde Freddie’s oom, de vader van het pleeggezin, dat het volgens hem voornamelijk blanke kinderen zijn die binnenkomen als ze al wat ouder zijn. Dat maakt het echter heel moeilijk om een kind volledig te laten herstellen: kinderen die de eerste vier jaar van hun leven niets anders doen dan op een bed zitten, nauwelijks te eten krijgen en dan ook nog geslagen worden, lopen vaak onherstelbare schade op. Daar komt dan nog bij dat veel ouders, wanneer hun kinderen thuis weggehaald zijn omdat er niet voor hen gezorgd werd, gewoon ‘nieuwe’ kinderen krijgen. Dit brengt een soort ‘oorlog’ tussen ouders en social workers, dat ontzettend moeilijk op te lossen valt. Grote problemen dus hier in Zuid Afrika, maar voor mij als antropologe is het wel erg interessant. Ik heb met Attie besproken hoe ik deze dingen zou kunnen meenemen in mijn onderzoek, en dat zijn we nog een beetje aan het uitdenken.
Lang verhaal, ik weet het. Maar ik vind het gewoon zo interessant dat ik het graag met jullie deel :). Na mijn meeting met Attie hadden we samen een meeting bij PEN, een van de organisaties die day cares en parenting programma’s opzet. Volgende week zal ik met één van hun verpleegsters op stap gaan om huisbezoeken af te leggen, in de hoop dat ik op die manier gezinnen vind voor mijn onderzoek. Na dit gesprek moesten we snel terug naar de campus, want ik mocht met Benno mee naar Mamelodi (een van de grotere townships in Pretoria), waar hij bijles geeft aan scholieren. Helaas voor mij wel in wiskunde en natuurkunde, vakken waarbij ik absoluut niet kan helpen, haha. Het was wel leuk om te kijken, en ook weer erg interessant. Voor de scholieren is het de enige kans om een beetje beter te scoren op hun eindexamen, aangezien het niveau van de scholen in de townships niet zo hoog ligt. Ze zijn dan ook allemaal heel erg gemotiveerd, en de docente daar vertelde me dat de klassen elke week vol zitten.
Na de bijlesklas reden we weer terug naar de campus, deze keer voor een echte Wine Tasting. Een andere vriend van Annemarie en Benno, Willem, is namelijk een bestuurslid van de Wine Tasting Society, en een keer in de zoveel tijd wordt er een wijnproeverij georganiseerd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een groep studenten verwachtte die vroeg op de avond erg dronken werden, maar iedereen bleek het erg serieus te nemen. Meisjes in een jurkje, mannen in overhemd, en er werden bloedserieuze vragen gesteld over de druiven, de wijnvaten en de grond waarop de druiven geteeld worden. Opnieuw een bijzondere ervaring dus. Na de wijnproeverij gingen we – alsof we nog niet genoeg gedaan hadden – naar een café om de verjaardag van ons huisgenootje te vieren. Na een lange dag gingen we uiteindelijk naar huis, om nog zo lang mogelijk te slapen voor we vanochtend vroeg weer opgehaald werden voor een nieuwe ‘werkdag’. Ik moet eerlijk zeggen dat het leven hier me wel bevalt. We staan op de universiteit geregistreerd als ‘guest researchers’ en hebben een ‘personeels’-pasje (wat verder niets boeiends inhoudt, maar wel cool klinkt), ik doe onderzoek naar kinderen voor een serieus onderzoeksinstituut, woon in een huis met zeven ‘locals’ die ons de hele stad laten zien en we doen allemaal leuke dingen met studenten van onze leeftijd. En dat in een land waar het gemiddeld dertig graden is (in de lente!). Ik kan alleen maar zeggen: Life is good.

Zoals ik al voorspeld had, is deze blog nog een tikkeltje langer dan normaal. Excuses voor wie zich verplicht voelt te lezen maar het eigenlijk geen drol aan vindt, en voor de rest: ik hoop dat het de moeite waard was :) .

Ik wens jullie een goede week toe.
Liefs!